Ten gatunek chomika naturalnie zamieszkuje tundrowe tereny Syberii i Kazachstanu. Pierwsze wzmianki o chomikach dżungarskich pochodzą już z końca XVIII wieku - wtedy Peter Simon von Pallas uznał go za odmianę myszy. Błąd ten naprawił dopiero Ned Hollister w 1912 roku, przypisując chomika do gatunku pęcherzostopych.
Chomik dżungarski, znany także jako chomik syberyjski, może osiągnąć wagę od 20 do 45 gramów, a całkowita długość jego ciała to około 10 cm. Samice zazwyczaj są jeszcze mniejsze. Tułów tego gryzonia jest krótki i zwarty, oczy wypukłe, a uszka krótkie.
Ciekawą odmianą chomika dżungarskiego jest tzw. chomik panda, mylnie postrzegany jako osobna rasa chomika. Jego charakterystyczną cechą jest biało-czarne ubarwienie przypominające sierść pandy.
Futerko chomików dżungarskich jest miękkie i najczęściej ciemne. Powszechnie występuje też w odmianie popielatej i perłowej. W naturalnych warunkach życia, futerko jaśnieje zimą i wraca do poprzedniego koloru wiosną. W warunkach domowych takie zjawisko występuje rzadko, choć może się pojawić. Gatunek ten może wystąpić także w innych kolorach: pomarańczowym, niebieskim, brązowym, beżowym.
Nie jest to jednak jego naturalna cecha, a prawdopodobnie wynik krzyżowania syberyjczyków z innym gatunkiem - chomikiem Campbella.
Chomiki dżungarskie uważane są za zwierzę towarzyskie. Są bardzo przyjazne, łatwe do oswojenia i łagodne, chyba że mają za sobą przykre doświadczenia. Osobniki wychowane w zarejestrowanych hodowlach są na ogół przyzwyczajone do człowieka i chętnie się do niego garną.
Ten gatunek chomika jest bardzo samodzielny w kwestiach higieny. Sam czyści sobie futerko, a więc nie ma potrzeby dodatkowo się tym zajmować. Podstawowa pielęgnacja naszego gryzonia będzie się więc ograniczać do zachowania czystości w klatce, regularnej wymiany wody i pożywienia, a także podłoża.
Chomiki dżungarskie potrzebują też stale nowych zabawek, ponieważ szybko się nudzą, a należą go zwierząt ruchliwych i aktywnych.
Chomiki syberyjskie prowadzą raczej nocny tryb życia, podobnie jak chomiki syryjskie. Jednak w przeciwieństwie do swojego większego kuzyna, syberyjczyki nie zapadają w sen zimowy ani letni, a jedynie magazynują pod skórą większą ilość tłuszczu. Pomaga im to przetrwać zimowe temperatury.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz